หวีดหวิวลมพัดไกวในหัวใจเหน็บหนาว
ลมพัดไปคิดถึงใครที่ห่างกัน
ผ่านวันเดือนเคลื่อนคล้อยไม่เลื่อนลอยสัมพันธ์
เธอกับฉันไม่เปลี่ยนผันแปรหัวใจ

ในคืนหนาวข้างกองไฟ
ในหัวใจทอดถอน
การสัญจรพึ่งแรมรอนตอนต้นทาง
เก็บกรวดดินเป็นหมื่นแสน
จักรอนแรมตามรายทาง
ก่อประสานเป็นรักให้ผองคน

หวังจะหลุดพ้นจากโคลนตมที่หมักหมม
วัตถุนิยมขีดคั่นกั้นรักเรา
เป็นเพียงความฝันในคืนวันอันเหน็บหนาว
เพราะสองเราต่างปวดร้าวพอกัน

น้ำค้างหล่นพร่างพรมรินรดลงซึมซาบใจ
ให้อ่อนไหวแกว่งไกวดังสายลม
ถึงห่างกายใจผูกพันเกาะเกี่ยวกันด้วยสายใย
ถึงอ่อนไหวแต่สายใยไม่ขาดลง

ลมจงช่วยพัดพารักไปให้ถึงเธอ
มั่นเสมอจะรักเธอจนโลกสลาย
เราจะเกี่ยวก้อยแล้วล่องลอยไปแสนไกล
ถึงจุดหมายครองรักกันบนดวงดาว′