Het Regent En Het Is November:


Weer Keert Het Najaar En Belaagt


Het Hart, Dat Droef, Maar Steeds Gewender,


Zijn Heimelijke Pijnen Draagt.


En In De Kamer, Waar Gelaten


Het Dagelijks Leven Wordt Verricht,


Schijnt Uit De Troosteloze Straten


Een Ongekleurd Namiddaglicht.


De Jaren Gaan Zoals Zij Gingen,


Er Is Allengs Geen Onderscheid


Meer Tussen Dove Herinneringen


En Wat Geleefd Wordt En Verbeid.


Verloren Zijn De Prille Wegen


Om Te Ontkomen Aan Den Tijd:


Altijd November, Altijd Regen,


Altijd Dit Lege Hart, Altijd .